Czym jest intonowanie pytasz? O jakże łatwo i trudno odpowiedzieć!

Dla każdego to coś innego – wręcz intymnego! To Moje, Twoje, Nasze spotkanie z Bogiem.

Dla mnie to droga. Wysokogórska ścieżka pnąca się przez nieznane tereny, stroma i długa, ale jakże piękne są jej widoki!

Idę tą ścieżką – moja podróż rozpoczęła się nieprzypadkowo – coś mnie wzywa w te dzikie ostępy, zachęca do podjęcia drogi, czeka gdzieś w oddali... Jest jeszcze mgliste i niewyraźne, ale cząstką siebie czuję tęsknotę i dziwną znajomość. Rozpoczynam wspinaczkę – przecież każda droga zaczyna się od pierwszego kroku.

Stawiam pierwszy krok, odnajduję drogę i o dziwo, jak wiele wokół mnie się zmienia – są ludzie mnie wspierający i dodający otuchy, są wskazówki dotyczące drogi, są towarzysze podążający ze mną a ścieżka wydająca się tak trudną jednak jest do przejścia, widzę ją wyraźnie wśród kamienistego podłoża.

Każdy koral to kolejny krok w mojej wędrówce do Kryszny, wcale nie łatwej – bo jakże ciężko jest nieraz sięgnąć po korale japa i woreczek!

Na szlaku towarzyszą mi drogowskazy, towarzysze i przewodnicy.

Drogowskazy – małe paciorki licznika oznaczające ilość rund, wyznaczające kolejny etap do osiągnięcia celu.

Mapy – książki, które tak wiele dają wskazówek na naszej drodze jak wielbić Imię Pana!

Towarzysze – Bhaktowie dzielący się swoimi przeżyciami i dający inspirację, jakże często też wspomagający mnie na mojej drodze!

Przewodnicy – Mistrzowie Duchowi, którzy już szli tą drogą – oni najlepiej znają każdy kamień przeciwności.

Idę tą ścieżką – słyszę Imiona Pana – a one dają mi siłę do dalszej wędrówki.

Wspinam się ciągle w górę – i co najpiękniejsze z każdym krokiem, kamieniem, koralem uczę się jak dostrzegać osobę Boga nie tylko w Postaci, Imionach, ale we wszystkim, co spotykam na swej drodze – przyrodzie – żywych istotach, ludziach, słońcu, pogodzie, ale też w tym koralu, który przesuwam między moimi palcami!

Idę – każdy krok mnie oczyszcza – czuje to, otwiera się moje serce i tak wiele jestem wstanie teraz dostrzec!

Szczyt nie otula już mgła a wyłania się z chmur w pełni słonecznego blasku...

Dzieli mnie od niego jeszcze bardzo długa droga, nie dzień nie dwa, całe życie a może nawet więcej. Ważne jest, że mogę go dostrzec!

Szczyt – moje spotkanie z Bogiem!!!!!